“Wat zijn jullie plannen voor de vakantie dit jaar? Nou, we maken met onze klassieke Deux Chevaux een rondreis door de Verenigde Staten”. Ik heb heel wat verbaasde gezichten gezien de afgelopen maanden, wat op zich ook niet zo verwonderlijk is.

Er ging de nodige voorbereiding aan vooraf. In september 2001 enthousiast aan de slag met de restauratie. Een twintigtal bananendozen, een chassis, een carrosserie, enkele motoren en nog wat losse delen. Aanvankelijk beleefde ik het echt als hobby, maar naarmate de tijd voortschreed, nam de druk toch behoorlijk toe. Uiteindelijk, met maar 1 dag voor de verscheping begin juli, was de besteleend gereed. Met slechts 400 proefkilometers op de teller en al een paar opgeloste problemen achter de rug, dat wel.

De rit naar Le Havre, Frankrijk, was ‘op hoop van zegen’. Een vlekkeloze rit, zo bleek gelukkig. Pas toen ontstond bij mij het vertrouwen dat het in de USA waarschijnlijk wel goed zou komen. Voor het geval dat natuurlijk wel de meest noodzakelijke reservedelen in de achterbak meegenomen, want een Citroën garagist kom je overzee niet tegen. En Ducktape, want daar houd je alles mee bij elkaar als het echt nodig is.

5 augustus 2002 was het zover. Direct nadat we waren geland in Newark, de voiture opgehaald. In de haven stond de besteleend onbeschadigd opgesteld tussen honderden gloednieuwe Jaguars en Volvo´s. Helaas wel wat klein spul gejat uit de auto, waaronder mijn Ducktape (…).

De eerste kilometers in New York waren wel spannend, want je rijdt toch in één van de drukste steden ter wereld. We besloten dan ook niet meteen de goden te verzoeken door direct Manhattan in te gaan, maar dit voor de terugweg te bewaren. Bovendien was er net een hittegolf met een gemiddelde temperatuur van zo´n 36 graden, dus echt comfortabel was het toch al niet in zo’n blikken auto..

Eenmaal op weg ontdekten we al gauw dat je in een niet alledaagse auto rondrijdt. Duimen omhoog, toeterend ´great car!´ schreeuwend en wat al niet meer. De eerste dagen hebben we diverse malen bij stoplichten en zelfs naast elkaar rijdend aan andere weggebruikers proberen uit te leggen wat voor auto het is. Een totaal onbekend merk voor de gemiddelde Amerikanen, niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat de laatste eend aldaar officieel in 1974 is geïmporteerd. Achteraf hebben we voor onszelf vastgesteld dat mensen van Latino afkomst het meest enthousiast waren over het eendje.

Wat oorspronkelijk de aanleiding vormde om deze reis te maken, namelijk het evenement in Amherst, Massachusetts, bleek een erg leuke ervaring. Tijdens een drietal prachtige zomerdagen verzamelden zo´n 670 Citroën eigenaren uit pakweg 20 landen zich op het terrein van de universiteit om ervaringen uit te wisselen en te genieten van de sfeer. De barbeque waarvoor we ons hadden aangemeld, deed ons belanden in een scéne uit The Blues Brothers: met z´n allen in een hele grote zaal aan lange tafels met op het podium een bandje dat muziek speelde wat zo ongeveer het midden hield tussen Canned Heat en James Brown. En dan de zaal niet meekrijgen!

De weken erna hebben we op ons gemak het noord-oosten van de Verenigde Staten en het zuid-oostelijke deel van Canada verkend. Al gauw bleken de afstanden op de kaart toch een stuk groter, dus het aanvankelijke plan om misschien westwaarts te reizen hebben we maar gelaten voor wat het is. Aangezien we onze tent bij ons hadden, waren we in de gelegenheid om een aantal ´State Parks´ te verkennen. Want als je écht rustig wilt kamperen, is dat de manier. Je moet alleen niet verbaasd zijn, al lezend voor je tentje, op nog geen 2 meter afstand een vos voorbij te zien wandelen. Letterlijk.

In Canada zijn we op bezoek geweest bij familie van Karin waar we zeer gastvrij werden ontvangen. Een treffend verschil met Nederland is wel de wijze waarop de mensen wonen. Ruime, vrijstaande huizen met tuinen waar je een voetbalwedstrijd kunt houden en in ons geval uitzicht op Lake Huron. Met privéstrand wel te verstaan. En natuurlijk met een oldtimer liefhebber in de familie. Ooit een Meteor gezien?

Op de terugweg naar New York zijn we de grens gepasseerd bij de Niagara watervallen. We hadden ons wel een beetje een beeld gevormd van het te verwachten toerisme, maar de werkelijkheid bleek vele malen erger. Gelukkig konden we deze kermis letterlijk links laten liggen en genieten van het prachtige natuurverschijnsel, want uniek zijn de watervallen zeker. Vanaf deze plek hebben we vervolgens steeds bed and breakfast genomen onderweg, wat ook weer heel speciaal is omdat je hierdoor toch wat meer in contact komt met de plaatselijke bevolking.

Bij aankomst in New York hadden we helaas heel slecht weer. Manhattan was vrijwel de hele dag onzichtbaar door een zeer laaghangende en hardnekkige mist. Ik heb dus geen foto van ´besteleend met skyline´ kunnen nemen, ook al omdat het die dag de laatste dag was om de auto weer in te leveren bij de haven. We hebben nog wel een rondrit gemaakt door Manhattan en enkele foto´s gemaakt om toch te kunnen bewijzen dat we daar zijn geweest.

De laatste 5 dagen van de vakantie hebben we ons ook zonder auto uitstekend vermaakt in New York. Vanuit hotel Edison, gelegen in het theater district hebben we de sfeer van de stad kunnen proeven. Wat een levendige en bruisende stad! We hebben diverse activiteiten ondernomen zoals naar de dierentuin in The Bronx en het Guggenheim Museum, een kijkje op Wallstreet, wandelen in Central Park en diverse mooie buitenwijken en ´s avonds lekker eten.

Een van de culinaire hoogtepunten was een bezoek aan ´John´s Pizzeria´. Volgens Woody Allen de beste pizza´s (hij heeft gelijk). De laatste dagen waren een perfecte afsluiting van een unieke en ruim 6500 kilometer lange vakantie!